گاهی آنقدر پرازدحام و شلوغ می‌شود که نبودنش بهتر از بودنش است. آرزو می‌کنی پر از خالی شود.
بعضی چیزهایش که مدت‌‌هاست گوشه‌ای را اشغال کرده‌اند و حتی بیشتر از آن چیزی که هستند فضا گرفته اند، دلت را بدجوری می‌زند؛ می‌خواهی بلندشان کنی ولی از بد روزگار لنگر انداخته‌اند، با تمام سبکی‌شان و تنها کاری که می‌توانی بکنی، ایستادن و تماشا کردنشان است…

← “پر از خالی”ادامه

چند سال پیش استادی برام مثال جالبی زد؛ می‌گفت بعضیا دور خودشون دیوار می‌کشن که ببینن کی میاد با تبرش بشکندش. در واقع تعبیری از مفهوم تنهایی منظورش بود.
همین تعبیر باعث شد از پنجره‌ی تازه‌ای به مفهوم مرموز تنهایی نگاه کنم. به نظرم این فضاسازی و تعبیر اینقد ظرفیت داره که میشه تمام اتفاقات و کنش‌های فردی و اجتماعی انسانی رو باهاش توضیح داد.

← “داستان دیوار و تبر”ادامه

فرم، مدل، چهارچوب و… همه کلماتی هستند که به نوعی به شخصیت و هویت اشاره دارند. چیزی که هر موجودیتی برای بقا به آن نیاز دارد؛ اگر چیزی هویت و شخصیت نداشته باشد یا به کلی نابود خواهد شد و یا ناگزیر به چیزی غیر از آنچه برای آن ایجاد شده، تبدیل خواهد شد. همواره بحران از همین جا آغاز شده، تبدیل شدن به آنچه غیر از علت آفرینش!

← “توضیحی پیرامون ضرورت رعایت فرم”ادامه